Jedno od četiri dela Ivana Radovića koja se nalaze u istorijsko-umetničkoj zbirci Narodnog muzeja u Požarevcu kao sastavni deo legata Miodraga Markovića, diplomate poreklom iz Požarvca, jeste umetnikov autoportret. Nastao je 1932.g. kada već nestaje deformisana linija, a kolorit postaje utišan u maniru francuske škole Bonara i Vijara. Kratki potezi četkom umočeni u čistu, jarku boju postupkom islikavanja izrodilisu sliku mladog čoveka čije lice isijava zelenim i crvenkastim tonovima datim u tamnoj gami. Toplo-hladna dinamika prisutna je kako na licu tako i u pozadini. U ovom periodu, periodu posle 1929.g, Radovićevo slikarstvo već prelazi u jedan nadahnuti lirizam, unutarnji, intimni svet u kome dominiraju teme portreta i aktova.

 

BIOGRAFIJA

Ivan Radović

(Vršac 1894 – Beograd 1973)

Bio je srpski slikar, likovni kritičar, dopisni član SANU. Učiteljsku školu završio je u Somboru. Slikarstvo je studirao u Budimpešti od 1917. do 1919. godine. Od 1922. do 1928. živi i radi u Somboru, a kasnije u Beogradu. Bio je član grupe Oblik i Šestorica. Radio je kao profesor Umetničke škole u Beogradu. Prvi put je izlagao na V jugoslovenskoj izložbi u Beogradu 1922. godine, zatim na VI jugoslovenskoj izložbi u Novom Sadu 1927, na XXV izložbi Proljetnog salona u Zagrebu 1927, na Jesenjim i Proletnim izložbama u Beogradu, Njujorku, Filadelfiji i Bufalu. Samostalno je izlagao 1925, 1927, 1932, 1933, 1952, 1960, 1963 i 1964.godine.Velika retrospektivna izložba bila je u Novom Sadu i Beogradu 1966. Postao je dopisni član SANU 1970. godine.

Prvu fazu njegovog slikarstva odlikuje tamni kolorit. Od 1921. do 1924. približava se kubističkom tretmanu forme sa elementima apstrakcije. NJegovo slikarstvo kasnije odlikuje okrenutost ka unutrašnjem svetu, enterijerima i znak su nove stilske intimističke orijentacije. Posle Drugog svetskog rata Radović je usmerio svoje interesovanje ka poetskom realizmu „vojvođanskom romantizmu” uz ekspresionističku primenu boje i gesta. U širem smislu reč je o posebnoj fazi šire shvaćenog „primitivističkog perioda”.

I tematski se Radovićevo slikarstvo kretalo u širokom rasponu od pejsaža, enterijera ižanrscena do portreta i aktova. Zbog ovakvog svojevrsnog spajanja i preplitanja stilskih karakteristika i tematskih sadržaja, slikartsvo Ivana Radovića postavljeno je u najznačajnijim istorijskim pregledima na jedno od najistaknutijih mesta u srpskoj slikarskoj umetnosti epohe modernizma.

Marina Radosavljević

kustos

Narodni muzej u Požarevcu